RÓMVERJAR 1:18-32
18 Tí at vreiði Guðs verður opinberað frá himni ímóti øllum ógudiligleika og órættvísi hjá monnum sum halda sannleikanum í órættvísi;
19 Av tí at tað, sum kann verða vitað um Guð, er eyðsýnt í teimum; tí at Guð hevur sýnt teimum tað.
20 Tí at hinir ósjónligu lutir hansara frá skapan veraldarinnar eru klárliga sæddir, verðandi fataðir av teim lutum sum eru gjørdir, enntá hansara ævigi máttur og Guðhøvd; so at teir eru uttan umbering:
21 Av tí at, tá ið teir kendu Guð, dýrðmettu teir hann ikki sum Guð, eiheldur vóru takksamir; men gjørdust fáfongdir í sínum ímyndanum, og teirra fávitskuta hjarta varð myrkjað.
22 Váttandi seg sjálvar at vera vísar, gjørdust teir dárar,
23 Og broyttu dýrd hins óforgongiliga Guðs yvirí eina mynd, gjørd lík forgongiligum manni, og fuglum, og ferføttum djórum, og skriðkyktum.
24 Hvørsvegna Guð eisini gav teir upp til óreinsku, gjøgnum girndirnar av teirra egnu hjørtum, at vanæra síni egnu likam sín ámillum:
25 Hvørjir broyttu sannleika Guðs yvirí eina lygn, og tilbóðu og tænaðu skapninginum meiri enn Skaparanum, sum er vælsignaður um ævir. Amen.
26 Av hesi grund gav Guð teir upp at ringum lystum: tí at sjálvt teirra kvinnur broyttu tað náttúrliga brúkið yvirí hatta sum er ímóti náttúru:
27 Og somuleiðis eisini menninir, farandi frá tí náttúrliga brúkinum av kvinnuni, brendu í síni girnd hvør móti øðrum; menn við monnum virkandi hatta sum er ósømiligt, og móttakandi í sær sjálvum tað viðurlag villu sínar sum var hóskiligt.
28 Og enntá sum teim líkaði ei at afturhalda Guð í kunnleika sínum, gav Guð teir yvir til eitt afturkastiligt sinni, at gera hasar lutir sum eru ikki sømiligir;
29 Verandi fyltir við allari órættvísi, siðloysi, vondsku, ágirnd, illviljaskapi; fullir av øvund, morði, trætnaði, sviki, óndskapi; teskarar,
30 Bakbítarar, hatarar av Guði, hatursfullir, hugmóðigir, reyparar, uppfinnarar av illum tingum, foreldrum ólýdnir,
31 Uttan skil, sáttmálabrótarar, uttan náttúrligan alsk, ósemjiligir, ómiskunnsamir:
32 Hvørjir, kennandi dóm Guðs, at teir, sum fremja slíkar lutir, eru verdigir til deyða, ikki einans gera hinar somu, men hava hugnað í teimum sum gera teir.
JUDAS 1:7
7 Enntá sum Sodoma og Gomorrha, og staðirnir íkring teir á líkan hátt, gevandi seg sjálvar yvir til siðloysis, og farandi eftir fremmandum kjøti, eru settir fram til eitt fyridømi, líðandi revsidómin av ævigum eldi.
GENESIS 19 1-29
1 OG tað komu tveir einglar til Sodomu um aftan; og Lot sat í portri Sodomu: og Lot, síggjandi teir, reis upp at møta teimum; og boygdi seg við sínum andliti ímóti jørðini;
2 Og hann segði, Síggið nú, mínir harrar, vendið inn, eg biði tykkum, inn í hús tænara tykkara, og dvøljið alla nátt, og tváið tykkara føtur, og tit skulu rísa upp árla, og fara á leiðum tykkara. Og teir søgdu, Nei; men vit vilja verða verandi í gøtuni í alla nátt.
3 Og hann strongdi á teir stórligani; og teir vendu inn til hansara, og fóru inn í hús hansara; og hann gjørdi teimum eina veitslu, og bakaði ósúrgað breyð, og teir ótu.
4 ¶ Men áðrenn teir løgdust niður, umringaðu menninir úr staðinum, enntá menninir úr Sodomu, húsið umkring, bæði gamlir og ungir, alt fólkið frá hvørjum heraðshorni:
5 Og teir kallaðu á Lot, og søgdu við hann, Hvar eru menninir sum komu inn til tín hesa nátt? før teir út at okkum, at vit mega kenna teir.
6 Og Lot fór út við dyrnar til teirra, og læt aftur hurðina eftir seg,
7 Og segði, Eg biði tykkum, brøður, gerið ikki so vondliga.
8 Sí nú, eg havi tvær døtur, sum hava ikki kent mann; latið meg, eg biði tykkum, føra tær út at tykkum, og gerið tit við tær sum er gott í eygum tykkara: einans hesum monnunum gerið einkið; tí at tessvegna komu teir undir skuggan av taki mínum.
9 Og teir søgdu, Statt tilbakar. Og teir søgdu aftur, Hesin eini felagin kom inn at útisita, og hann vil endiliga vera ein dómari: nú vilja vit fara verri við tær enn við teimum. Og teir strongdu sáran uppá mannin, enntá Lot, og komu nær at bróta hurðina.
10 Men menninir koyrdu fram sína hond, og togaðu Lot inn í húsið til sín, og lokaðu fyri hurðina.
11 Og teir slógu menninar, sum vóru við dyrnar av húsinum, við blindleika, bæði smáar og stórar: so at teir møddu seg at finna hurðina.
12 ¶ Og menninir søgdu við Lot, Hevurt tú her nakran umframt? verson, og synir tínar, og døtur tínar, og hvatsumhelst tú hevurt í staðinum, før tey út úr hesum plássinum:
13 Tí at vit vilja oyða hetta stað, av tí at rópið av teimum er vaksið mikið frammi fyri andliti HARRANS; og HARRIN hevur sent okkum at oyða tað.
14 Og Lot fór út, og talaði við sínar versynir, sum giftu seg við døtrum hansara, og segði, Upp, sleppið tykkum út úr hesum plássi; tí at HARRIN vil oyða henda stað. Men hann tóktist sum ein sum spottaði yvirfyri versonum sínum.
15 ¶ Og tá ið morgunin reistist, tá skundaðu einglarnir undir Lot, sigandi, Reis teg, tak konu tína, og døtur tínar tvær, sum eru her; at ikki tú verði upptærdur í misgerðini hjá staðinum.
16 Og meðan hann drálaði, løgdu menninir hald uppá hond hansara, og uppá hondina á konu hansara, og uppá hondina á døtrum hansara tveim; HARRIN verandi miskunnarfullur at honum: og teir førdu hann út, og settu hann uttanfyri staðin.
17 ¶ Og tað bar á, tá ið teir høvdu ført tey út um, at hann segði, Kom tær undan fyri títt lív; hygg ikki afturum teg, eiheldur steðgi tú á øllum slættanum; kom tær undan til fjallsins, at ikki tú verði upptærdur.
18 Og Lot segði við teir, Á, ikki so, Harri mín:
19 Síggj nú, tænari tín hevur funnið náði í eygsjón tíni, og tú hevurt stórgjørt tína miskunn, sum tú hevurt sýnt at mær í at frelsa mítt lív; og eg kann ikki koma mær undan til fjallsins, at ikki okkurt ilt taki meg, og eg doyggi:
20 Síggj nú, hesin staður er nær at flýggja at, og hann er ein lítil ein: Á, lat meg koma mær undan hagar, (er hann ikki ein lítil ein?), og sál mín skal liva.
21 Og hann segði við hann, Sí, eg havi góðtikið teg viðvíkjandi hesum tingi við, at eg vil ikki kollrenna henda stað, fyri hvønn tú hevurt talað.
22 Skunda tær, kom tær undan hagar; tí at eg kann ikki gera nakað ting, til tú veri komin hagar. Tí varð navnið á staðinum kallað Zoar.
23 ¶ Sólin var risin uppá jørðina, tá ið Lot fór inn í Zoar.
24 Tá regnaði HARRIN omanyvir Sodomu og omanyvir Gomorruh svávul og eld frá HARRANUM út úr himni;
25 Og hann kollrendi hasar staðirnar, og allan slættan, og allar íbúgvarnar av staðunum, og tað sum vaks uppiá lendinum.
26 ¶ Men kona hansara hugdi tilbakar frá fyri aftan hann, og hon gjørdist ein saltstólpi.
27 ¶ Og Ábraham fór upp árla um morgunin til staðið har hann stóð frammi fyri HARRANUM:
28 Og hann leit ímóti Sodomu og Gomorruh, og ímóti øllum landi slættarins, og skoðaði, og sí, roykurin av landinum fór upp sum roykurin úr einum bræðsluovni.
29 ¶ Og tað bar á, tá ið Guð oyddi staðir slættarins, at Guð mintist til Ábrahams, og sendi Lot út úr miðjari kollrenningini, tá ið hann kollrendi staðirnar, í hvørjum Lot dvaldist.
